Jedna z pierwszych i częstszych interakcji użytkownika z programem to oczekiwanie na naciśnięcie klawisza. W Action! można to zrealizować na co najmniej kilka różnych sposobów. Poniżej trzy najczęściej stosowane.

1. Odczyt rejestru klawiatury KBCODES

Jeden z prostszych sposobów to odczytanie wartości rejestru KBCODES, wartość $FF oznacza że żaden klawisz nie był wciśnięty, każdy inny oznacza kod klawisza lub kombinacji klawiszy. Zerowanie rejestru klawiatury nie jest konieczne, czasem jednak dobrze to zrobić.

proc MAIN()
  byte KBCODES=$2FC

  KBCODES=$FF
  while KBCODE S=$FF do od
  KBCODES=$FF

return

2. Użycie procedury systemowej

W systemie operacyjnym Atari znajduje się gotowa procedura oczekująca na naciśnięcie klawisza, można ją bez trudu wykorzystać we własnym programie, ten sposób będzie najkrótszy:

proc KBGET =$F302 ()

proc Main()
   KBGET()
return

3. Wykorzystanie sterownika urządzenia „K:”

Wykorzystanie do obsługi klawiatury zainstalowanego w systemie sterownika „K:” to forma „uprzejma”. Wszelako zastosowanie nowego (innego) sterownika klawiatury w systemie w dalszym ciągu winno powodować poprawną pracę programu.

proc MAIN()
  byte KEY

  open(1,”K:”,4,0)
  KEY=getd(1)
  close(1)

return

Jest krótka wariacja możliwa do wykorzystania podczas testowania programu, ponieważ uruchomiony Action! domyślnie otwiera kanał nr 7 dla klawiatury:

proc MAIN()
  byte KEY

  KEY=getd(7)

return

  Wersja 3 korzysta z funkcji bibliotecznej GETD() wymagać więc będzie dołączenia biblioteki Action! do skompilowanego programu.