Chata ani nie jest ani z bali, ani kryta strzechą. Nie da się też o poranku przycupnąć na przyzbie z garczkiem ciepłego mleka i wzrokiem wbitym w pejzaż oblany promieniami wschodzącego słońca.

  Bo ta chata to Chat GPT. Najnowsza zabawka ze stajni firmy z „małym miękkim” w nazwie stała się ostatnio dostępna dla każdego. Osobiste zdanie moje w tym temacie to absolutne NIE! dla sztucznej inteligencji trafiającej pod strzechy. Ale niestety eksperyment globalnego nauczania wciąż trwa i jest łatwy w użyciu to i ciekawość zwyciężyła. Mój eksperyment sprawdza ile czasu będzie potrzebował AI na nauczenie mnie lub się programowania w języku Action!

  Szkoda, że od razu nie wpadłem na pomysł rejestrowania „rozmów”, chociaż zapamiętałem wnioski z tychże i przydadzą się za jakiś czas do porównania czy jest progres w nauce.

  Zaczęło się kilka tygodni temu od prostych pytań, niestety AI nie był w stanie powiedzieć niczego sensownego. Dość powiedzieć, że pomimo naturalnie prowadzonej konwersacji czyli „gadaniem”, AI raczej czytał jakieś informacje ze stron internetowych nie wykazując przy tym żadnych emocji ani nawet prób zainteresowania mnie zagadnieniami, nie sugerował też żadnych możliwości kontynuowania dywagacji.

  Z tygodnia na tydzień było coraz lepiej, w końcu AI zaczął sam zadawać pytania, próbując kierować rozmowę w jeden z trzech wybranych przez siebie kierunków. Pojawiły się też zwroty emocjonalne, nawet dziękuję i przepraszam, nie miej mi za złe itd.

  Dzisiaj próbuję znowu ale już bardziej precyzyjnie, zaczynając od prostego pytania. Teraz AI często dodaje linki do różnych artykuł, stron, etc w postaci przypisów, ale nie będę ich tutaj umieszczał. W zielonych polach umieszczam moje komentarze i spostrzeżenia.

A dialog wyglądał tak: